ارزش های اخلاقی

اخلاق و ارزش های اخلاقی

کشف هدف غایی زندگی، برای معدود انسان هایی که پا در مسیر “خودشکوفایی” و “خلق خیر جمعی” می گذارند، مسیر پرمشقت و بعضا بی نتیجه ای است که تنها با کشف و شفاف سازی “ارزش های اخلاقی” ایشان هموار می شود.

اخلاق و ارزش های اخلاقی، نوک سوزن قطب نمای انسان را به سمت زندگی معنی داری نشانه می روند که حاصل آن، خورشید سوزانی خواهد شد که حتی از پس هشت قرن (جلال الدین محمد رومی – 1207 میلادی یا سعدی شیرازی- 1210 میلادی و …) تن بی رمق “مبارزان راه روشنایی” را در مسیر یگانگی با ذات لایزال “او” گرم می کند.

عدم پیاده سازی “نظام ارزشی” در زندگی و به عوض آن، قرار گیری در مدار تاثیر عوامل بیرونی مثل مدیا (ابزارهای تبلیغاتی)، تابو ها، توتم ها، عرف (هکسیس و هبیتوس ها) برای شکل دهی به زندگی، نه تنها سبب آسیب های روانی غیرقابل بازگشت شده بلکه حیات اجتماعی فرد را نیز تحت الشعاع قرار می دهد.

در این مقاله، به فهرست منحصر بفردی از ارزش هایی دسترسی دارید که از خلال گفتمان دو هزار و پانصد ساله تمدن بشری استخراج شده است. ارزش هایی که در تاریخ ادبیات جهان قابل ردگیری است.

انتخاب پنج ارزش از بین نزدیک به صد ارزش قابل مرور در این فهرست و تلاش برای استقرار آنها در کلیه شئون زندگی، یکی از شروط لازم “سلامت روان” و “شادمانی” و “لذت”- که همانا مقصد نهایی همه تلاش های بشر است- می باشد. مسیری که جایگزین دیگری نداشته، ندارد و تا لحظه دمیدن در “صور” و “بازگشت به او” نیز نخواهد داشت.

راهنمای گزینش ارزش ها:

فرآیند گزینش پنج ارزش اخلاقی را با تمرکز بر جستجوی واژه هایی آغاز کنید که از بین دیگران، با درخشش بیشتری خود را به شما می نمایند. صد واژه را به سی و سپس پانزده و سپس ده و سپس هفت و سپس پنج واژه برسانید. پنج واژه ای که حاضر نیستید آنها را کنار بگذارید. پنج واژه ای که ممکن است برخی از مفاهیم دیگری که در واژه های حذف شده وجود داشته اند را از نگاه شما در دل خود داشته باشند.

ارزش های اخلاقی منتخب قرار است در همسویی با فضای حرفه ای (کار) شما باشد نه حوزه های دیگری از جمله زندگی فردی. در عین حال، گزینش ارزش ها بر این مدار، مبتنی بر نظریه “دینامیسم توسعه” استاد دی داد، زمینه توسعه فردی و توسعه اجتماعی را نیز رقم خواهد زد.

دینامیسم “توسعه” از منظر فیلسوف معاصر، استاد دی داد

   “توسعه حرفه ای” وتر مثلث قایم الزاویه ای است که قاعده آن توسعه فردی و ارتفاع آن، توسعه اجتماعی است. این بدان معنی است که تلاش انسان در مسیر توسعه حرفه ای خود، نه فقط در مقیاس فردی بلکه اجتماعی، اسباب شادمانی و سعادت جمعی را نیز به دست می دهد.